για έναν επαναπροσδιορισμό της κουλτούρας: Και λίγα πράγματα για το Πολυτεχνείο...

λίγα λόγια για το ιστολόγιο

"Κάθε έργο τέχνης
αρέσει στην εποχή του,
όχι μόνο για όσα πραγματώνει,
αλλά και για όσα δεν πραγματώνει"
(Gombrich)

Η τέχνη ως δημιουργία και οπωσδήποτε ως αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας εμπίπτει σε ένα γενικότερο πολιτισμικό και κοινωνικό πλαίσιο. Δεν είναι κάτι το εξωγενές, δεν αφορά μόνο τους "ταλαντούχους", δεν βρίσκεται πίσω από κλειστές πόρτες. Αντίθετα. Είναι -και δεν μπορεί παρά να είναι- Άρνηση. Εξάλλου, μόνο μέσα από την αρνητική θέαση των πραγμάτων ερχόταν πάντα η πολιτισμική εξέλιξη. Η τέχνη αρνείται. Ακόμα και την ίδια της τη φύση.

Πάνω σε αυτή τη λογική στήθηκε αυτό το blog. Ερασιτεχνικά κι οπωσδήποτε πειραματικά. Αυτό που φιλοδοξεί να πετύχει είναι να γίνει ένας διαδικτυακός τόπος διαλόγου και ανταλλαγής απόψεων και προβληματισμών πάνω στον χαρακτήρα της τέχνης, σε ζητήματα αισθητικής, στην έννοια της κουλτούρας και στην αλληλεπίδραση αυτών με τη κοινωνία. Η θεματική του είναι τόσο συγκεκριμένη όσο και αόριστη. Δεν έχει δογματικό χαρακτήρα. Εξάλλου, τα όσα μπορούν να ειπωθούν σχετικά με ζητήματα κουλτούρας και καλλιτεχνικού ακτιβισμού είναι απεριόριστα, όπως και η κουλτούρα η ίδια.

Το παρόν blog δέχεται (και αναζητά) απόψεις, άρθρα, δοκίμια, δρώμενα, παρουσιάσεις βιβλίων/εντύπων, βιβλιοκριτικές, κριτικές γενικότερα.

Εμβόλιμα, θα δημοσιεύονται εκτάκτως (κριτικά κι όχι ενημερωτικά) κείμενα σχετικά με γεγονότα της επικαιρότητας, όποτε το θεωρούμε απαραίτητο κι όποτε οι εξελίξεις το απαιτούν.

Η πολιτισμική εξέγερση προϋποθέτει πρώτα από όλα την απελευθέρωση του πολιτισμού.

Ας κινηθούμε προς τα εκεί...

Κάπως έτσι σου λέω, τέλειωσε αυτή η νύχτα. Κάποιος έφυγε πριν, κάποιος μετά. Πού να θυμάμαι; Μέχρι που τα θυμήθηκα όλα, καθώς ένα άσχημο όνειρο με ξύπνησε. Ένα όνειρο παράξενο που μου ξανασυναρμολόγησε τη μνήμη. Γιατί ήμουν ατάραχος και προχωρούσα μέχρι που έναν πολύ μυστήριο άνθρωπο είδα στο βάθος του δρόμου. Δεν τον αναγνώρισα γιατί ήταν μακριά. Ένας σκοτεινός άνθρωπος, που βρισκότανε σε παραλήρημα, ενώ χανόταν στη βουή του κόσμου που φώναζε "Προσοχή Τρελός". Ενώ αυτός απεγνωσμένα ζητούσε βοήθεια. Και όλο χανόταν σαν γρήγορος άνεμος ανάμεσα στους περαστικούς, φωνάζοντας "Δεν είναι η αγάπη τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα". Κι εγώ που στα γράφω όλα αυτά, νόμισα πως είναι τρελός. Ενώ τον έβλεπα να χάνεται μες στη βουή του κόσμου που φώναζε πανικόβλητος "Βοήθεια Ένας Τρελός", ενώ από πάντα και για πάντα φώναζε ο κόσμος. "Βοήθεια, Βοήθεια. Ένας Τρελός. Ένας Τρελός Με Ένα Μαχαίρι Στο Δέρμα".

(από το οπισθόφυλλο)

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Και λίγα πράγματα για το Πολυτεχνείο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η τέχνη δεν αναπαριστά αυτό που βλέπουμε. Μάλλον μας κάνει να το δούμε. (P. Klee)